آرمانشهر نوشته تامس مور

معرفی کتاب آرمانشهر 

آرمانشهر تامس مور از شهرهایی است «که چون یکی را بشناسی، همه را شناخته ای» در آن شهر «هر خانه دری به خیابان ورودی به باغ دارد» در این شهر هر ساله انتخاباتی برگزار می شود که سی خانوار، کارگزاری را بر می گزینند که تعداد این کارگزاران به ۲۰۰۰ نفر بالغ می شود و آنان از فهرست چهار نفره ی مردانی که مردم چهار محله ی شهر نامزد کرده اند شهریار را انتخاب می کنند. شهریار اما برای همه ی عمر انتخاب می شود تا در کنار کارگزاران کشور را اداره کند. کارگزاران هر سه روز یک بار جلسه می گذارند و امور کشور را اداره می کنند: «قاعده این است که در هیچ امر عمومی تصمیمی گرفته نمی شود مگر آنکه موضوع در سه روز گوناگون در سنا مطرح شده باشد.» علت این قاعده این است که شهریار و کارگزاران حکومت علیه مردم توطئه نکنند. اقتصاد «آرمانشهر» اقتصاد کشاورزی است و هیچکس کار دیگری نمی کند و کارگزاران حکومت بر این که همه ی شهروندان کار کنند نظارت می کنند. جامعه «آرمانشهر» اجتماعی محافظه کارانه مبتنی بر نهاد خانواده است هر خانواده رئیسی دارد که پیرترین فرد آن خانواده است، زنان تابع مردان اند و کودکان تابع والدین و جوانان تابع پیران. آرمانشهر تامس مور جامعه و حکومتی مهندسی شده است که محل استقرار هر شهروند و شهریاری معلوم است. کودکان را در مهدکودک ها به دور از خانواده آموزش می دهند. آرمانشهر تامس مور از یک سوسیالیسم اخلاقی الهام می گیرد نوعی جامعه گرایی پذیرش تنوع دینی در آرمانشهر. مور معتقد است: «خردمندترین کسان شان خدایی ناشناخته، جاودانی و  بیکران» را می پرستند که ورای فهم بشر است. آرمانشهر ضد خرافات است و توماس مور در دعوتی تخیلی مردم آن را به مسیح فرا می خواند. تامس مور از شیوع دعا و نماز در این شهر به عنوان یک فضیلت نام می برد و آن را «جامعه ی همسو»، مشترک المنافع، کامن‌ولث یا به اصطلاح امروز «جمهوری» می داند. جمهوری مور البته به همان اندازه ای که مسیحی است سوسیالیستی هم هست: «در آن از مالکیت خصوصی خبری نیست و مردم با شور و شوق امر عمومی را دنبال می کنند. نه کسی از سیری می ترکد نه از گرسنگی می میرد.»

منبع: مجله سیاست نامه شماره 7