دیوان اشعار بابا فغانی شیرازی

معرفی دیوان بابا فغانی

دیوان اشعار بابا فغانی شیرازی مجموعه اشعار فغانی معروف به بابا فغانی و متخلص به «فغانی» (وفات : ۹۲۵)، از گویندگان خوش سخن و توانای پارسی گو است، شامل قصيده، غزل، ترکیب بند، مقطعات، رباعیات و مفردات. فغانی به غزل گرایش به مراتب بیشتری داشته و شاید بتوان او را قوی ترین غزل سرای زمان خود و حتی تا مدتها پس از او خواند و بیجا نیست که او را «ثاني حافظ» و سرآمد همه شعرای عصر خود دانسته اند. پس از حافظ، بیش از نیم قرن، غزل فارسی افت کرد و با ظهور فغانی از نو رونق یافت. غزلهای او مایه هایی از سبک عراقی و سبک هندی در بردارد. شیوه او، که الگوی بسیاری از شاعران خوش طبع همچون وحشی بافقی (وفات: ۹۲۱)، ضمیری اصفهانی (وفات : ۹۸۵) محتشم کاشانی (وفات : ۱۰۰۰) و کسانی دیگر قرار گرفت، زمینه ساز سبکی شد که در مكتب وقوع سبک دوره ای نوعی شعر عاشقانه وصف حالی، شهرت یافته است. فغانی را، از جهتی، در زمره پیشاهنگان سبک هندی جای داده اند. امتیاز شعر فغانی در آن است که، ضمن اشتمال بر نازک خیالیها، مضمون پردازیهای دقیق و استعارات و تشبیهات بديع، روان و خوشگوار و خالی از تکلف و مضامین بارد است.

فرهنگ آثار ایرانی ـ اسلامی (جلد چهارم)