کودکی نوشته ناتالی ساروت

معرفی کتاب کودکی ناتالی ساروت

کودکی (۱۹۸۳) اثر ناتالی ساروت نویسنده ی فرانسوی روس تبار است. او از پنجره ی کوچک و قشنگ خاطرات نوشتن را آموخته است، حتی اگر این آموزش قبل از هر چیز رها شدن از حافظه ای صیقل یافته و خلاص شدن از سبک زیبایی باشد که نویسنده می کوشد با آن تماس پایدار برقرار کند. تعهد نویسنده، نوشتن بر ضد کودکی خود است، کودکی ای که واژه های دیگران را به او باز می گرداند. ما شاهد تکوین نگارش از زبان مضاعف کسی هستیم که دختر کوچولوی سابق، ناچوک کوچک، را مخاطب می سازد. ساروت برای پایان دادن به دوران کودکی – آن کودکی قالبی و پیش ساخته ای که به محض شنیدن الیورتویست یا دیوید کاپرفیلد در نظر مجسم می شود – در تکه تکه کردن تصویر دخترک مؤدبی که در معرض تهاجم بی رحمانه ی این دنیا گرفتار شده است تردید نمی کند. خاطراتی که در اختیارمان می گذارد گویی به دست نگارنده گسسته شده است. او خاطره ها را به ضرب واژه های بسیار قطعه قطعه می کند. از سوی دیگر، واژه هایی که مدت ها پیش شنیده شده اند با همان اطمینان به زخم زدن ادامه می دهند، و انسان بزرگسال از این هجوم معلول کننده ی کلام که دردی جانکاه است، عذاب می کشد. واژه ها درد آورند. واژه ها ویران می کنند و آرام آرام می کشند. کودک وقتی ترس را تجربه می کند که دنیای بزرگسالان را کشف کند و با بهترین اهداف دنیا، مدام در نبرد باشد. حاصل آن، نوعی آشنایی با مرگ است که در هر حال، باید با آن دوست شود. تجربه ای که گذشته را تحت تأثیر قرار می دهد، موجب می شود تا قدرت ادراک حسی را در نیابد. صاعقه ای از زندگی که تبلور آن در زمان حال به کندی صورت می گیرد، به صدایی که از مانع زمان عبور کرده، قوتی تمام می بخشد. برای بازیافتن «هوایی کـه بـه ارزش های نه چندان دریافت شدنی به ارتعاش در می آید»، چه تلاش ها لازم است و چه راهی باید طی کرد.

منبع: فرهنگ آثار