علی باباچاهی (آبان ۱۳۲۱؛ کنگان بوشهر) شاعر؛ پژوهشگر. تحصیلات مقدماتی خود را در زادگاهش به پایان رساند. سپس وارد دانشگاه شیراز شد و در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی لیسانس گرفت. چندی به تدریس پرداخت و سپس به ویراستاری روی آورد. مدتی نیز در مرکز نشر دانشگاهی در تدوین فرهنگ معاصر فارسی مشارکت نمود. سال‌ها دبیری صفحات شعر مجله‌ی آدینه را بر عهده داشت. شعر او که صبغه‌ای بومی از اقليم جنوب دارد عمدتا عاشقانه و گاه اجتماعی و معترض است، زبان ساده‌ای دارد که کمابیش با آرایه‌هایی می‌آمیزد. اولین دفتر شعرش مشتمل بر اشعاری عاطفی – تصویری با رویکردی اجتماعی، سرشار از اندوهی عمیق بود.

دفترهای شعر: در بی‌تکیه‌گاهی (۱۳۴۶)؛ جهان و روشنایی‌های غمناک (۱۳۴۹)؛ از نسل آفتاب (۱۳۵۳)؛ از خاکمان آخاب برمی‌آید (۱۳۶۰)؛ آوای دریامردان (۱۳۶۸)؛ نم‌نم بارانم (۱۳۷۵)؛ منزل‌های دریا بی‌نشان است (۱۳۷۶)؛ عقل عذابم می‌دهد (۱۳۷۹)؛ قیافه‌ام که خیلی مشکوک است (۱۳۸۱)؛ رفته بودم به صید نهنگ (۱۳۸۳؛ مشهد).

پژوهش‌های ادبی: گزاره‌های منفرد (مسائل شعر و بررسی شعر جدید و جوان امروز) (جلد اول: ۱۳۷7؛ جلد دوم 1378): این بانگ دلاویز (۱۳۸۰)؛ سه دهه شاعران حرفه‌ای (۱۳۸۱): عاشقانه‌ترین‌ها (۱۳۰۰ تا ۱۳۸۰) (۱۳۸۵)؛ شعر امروز، زن امروز (۱۳۸۵).

منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387