برلین الکساندر پلاتس نوشته آلفرد دوبلین

معرفی کتاب برلین آلکساندر پلاتس

برلین آلکساندر پلاتس (Berlin, Alexanderplatz) رمانی از آلفرد دوبلین (۱۸۷۸ – ۱۹۵۷)، نویسنده آلمانی، که در ۱۹۲۹ منتشر شد و شامل نه کتاب است. این اثر از نظر مضمون و سبک تکامل یافته ترین اثر فوتوریسم در آلمان است. در بیانیه های فوتوریسم از لزوم هنری آمیخته با تحرک سخن می گفتند که موضوع آن زندگی امروزین و آشفتگی ماجراهای همزمان باشد. این بیانیه ها، با تبلیغ پرستش تکنیک، خواستار توسعه سبکی پویا بود که بتواند تمامی واقعیتی را که به طور طبیعی چندپاره است بیان دارد و منظورشان از «همزمانی» فروش تمامی ناپذیر زندگی بود همراه با هیاهوی کوچه ها و گفتگوها و سر و صدای ماشین ها و دنیای خاطره ها. فوتوریستها تصویر ایستا را نفی می کردند و در جستجوی ارائه نمایش عظیم نیروهایی بودند که در کارند و در میان آنها، افراد جز نقطه هایی به نظر نمی آیند. به یک معنا، برلین آلکساندر پلاتس پاسخ گوی این اصول است گو اینکه از آن هم فراتر می رود. این کتاب، در واقع، نفی ادبیات است و زبان «بی پرده» آن هنر را تحت سلطه زندگی قرار می دهد. در حقیقت، انفجار رمان بورژوایی، که با وانگ لون آغاز شد، در این اثر با چنان خشونتی پایان می گیرد که منتقدان بی درنگ و نابه جا از جیمز جویس سخن به میان آوردند. هیاهوی میدان الکساندر پلاتس، که میدان باستیل اهالی برلین به شمار می آید، به شکل فیلمی ناطق مطرح شده است که تنها یک آهنگ را ضبط نمی کند، بلکه آوای چندگانه همه محله های مردمی را ضبط می کند. دوبلین انسان را احاطه شده در دنیای غول آسای نیروهای طبیعت و موجودات جمعی می بیند، موجوداتی چون گیاهان و حیوانات و کانیها و عناصر. و در نظر او مردن، همان طور که از شرح طولانی مرگ فرانتس بیبرکوف برمی آید، تبدیل شدن به این زندگیهای نباتی است. نویسنده به زمان حال روایت می کند و ماجرا در همان روز مطرح شده سال ۱۹۲۸ روی می دهد. داستان که به سبک حماسی است، پیاپی میان گفتگوی نمایشی و شعر در نوسان است. و بدین شکل، سه نوع ادبی را در کنار هم می گذارد. این اثر در حقیقت قهرمان ندارد. زندگی فرانتس بیبرکوف، در وجه جنایتکارانه اش، تجسم نفی هرگونه ارزش بشری است. تصویر برلین با کنار هم گذاشتن واقعیت و زندگی روزمره بازسازی شده است.

منبع: فرهنگ آثار