درباره رمان صد سال تنهایی

صد سال تنهایی از مهم‌ترین و سرآمدترین کتابهای دوره شکوفایی ادبیات آمریکای لاتین می‌باشد. این کتاب تاکنون به بیش از ۳۷ زبان ترجمه شده است و در نخستین انتشار تمام نسخه‌های آن در عرض یک هفته به فروش رسید. مارکز برای نوشتن این کتاب خود را ۱۵ ماه در خانه حبس کرد.

ترجمه رمان صد سال تنهایی

شاید هیچ اثری را در ایران پیدا نکنیم که بیش از 20 ترجمه متفاوت از آن شده باشد. اگر نگوییم صد سال تنهایی رکود دار ترجمه در ایران است، حداقل جزو صدرنشینان این لیست است. معروف ترین ترجمه این اثر متعلق به بهمن فرزانه (انتشارات امیرکبیر) است که در سال 1353 انجام گرفته و نام او را با این کتاب عجین کرده است. البته چاپ جدید این ترجمه از سال 90 تجدید شده است و دارای حذفیاتی است. ترجمه معروف دیگر متعلق به کیومرث پارسای است و همانطور که در ابتدای کتاب حاضر گفته ترجمه را از متن اسپانیایی انجام داده است. “کاوه میر عباسی” نیز یکی دیگر از مترجمان این اثر است که ترجمه او را “کتاب سرای نیک” منتشر کرده است. پیشنهاد کتابلازم مطالعه کتاب با ترجمه بهمن فرزانه یا کاوه میرعباسی است.

سبک گارسیا مارکز

مارکز، چه زمانی که درباره ی رابطه ای خیانت آمیز می نویسد و چه وقتی که در حال شرح حرص و طمع کاپیتالیسم و فساد حکومتی است، همیشه نثری ساده، موجز و خالص دارد که از ویژگی های برجسته ی یک اثر استادانه هستند. او در «صد سال تنهایی» سبکی نو را بنیان نهاد. مارکز در عين واقع‌گرايي و واقع نمايي، عناصر شگفت انگيز دنياي اسطوره و تخيل را به عقايد خاص مردم پيوند داد و اثري متفاوت با دنياي واقعيت يا تخيلِ محض ساخت، این سبک را در اصطلاح رئاليسم جادويي مي‌گويند.

خلاصه داستان

گابریل گارسیا مارکز، در رمان صد سال تنهایی به شرح زندگی شش نسل خانواده بوئندیا می پردازد که نسل نخستین از آن ها در دهکده ای به نام ماکوندو ساکن می شود. داستان از زبان سوم شخص حکایت می شود. طی مدت یک قرن تنهایی پنج نسل دیگر از بوئندیاها به وجود می آیند و حوادث سرنوشت ساز ورود کولی ها به دهکده، و تبادل کالا با ساکنین آن، رخ دادن جنگ داخلی و ورود خارجی ها برای تولید انبوه موز را می بینند.

قصه از صحنه اعدام سرهنگ آئورلیانو بوئندیا آغاز می‌شود. درحالیکه مقابل جوخه اعدام ایستاده و خاطرات گذشته اش را مرور می‌کند، یعنی زمان آغاز به وجود آمدن دهکده ماکوندو زمانی که جهان چنان تازه بود که بسیاری چیزها هنوز اسمی نداشتند و برای نامیدنشان می‌بایست با انگشت به آنها اشاره کنی.