زندگینامه و خرید کتاب های بزرگ علوی

بزرگ علوی در سال ۱۲۸۲ در خانواده ای مرفه به دنیا آمد. علوی در پانزده سالگی عازم اروپا و آلمان شد. دوره متوسطه و سال های دانشگاه را در مونیخ گذراند. او سپس در بیست و سه سالگی روانه ایران شد و در شیراز به تدریس زبان آلمانی پرداخت. علوی سال بعد راهی تهران شد و در یک دانشگاه تازه تأسیس به کار پرداخت.

بزرگ علوی در همین زمان با صادق هدایت، مجتبی مینوی، و مسعود فرزاد که نشست های کمابیش مرتبی داشتند آشنا شد. به افراد این گروه که بعدها گروه ربعه نامیده شد کسان دیگری چون پرویز ناتل خانلری، عبدالحسین نوشین، نیما یوشیج و دیگران پیوستند. افراد این گروه که بیشتر در کافه های معروف آن زمان دیدار داشتند، آثار خود را برای هم می خواندند و از نظرهای یکدیگر بهره مند می شدند.

علوی که با زبان آلمانی به خوبی آشنا بود نمایشنامه ای از شاعر آلمانی شیلر، با عنوان دوشیزه اورلئان ترجمه کرد. او به دنبال آشنایی با صادق هدایت و دوستی با او ترجمه خود را به او نشان داد. این دوستی پس از نوشتن مقدمه ای از جانب صادق هدایت بر ترجمه بزرگ علوی ثبات یافت و به این ترتیب بزرگ علوی شهرتی به هم زد.

علوی در همین زمان با تقی ارانی و بعدها با ایرج اسکندری که به فعالیت های سیاسی مشغول بودند آشنا شد و به دنبال انتشار مجله دنيا همکاری خود را با آن‌ها آغاز کرد.

به این ترتیب، علوی با دو گروه کاملا متفاوت در ارتباط بود. از یک طرف در نشست های صادق هدایت و گروه او که بیشتر به هنر و ادبیات می اندیشیدند شرکت داشت و از طرف دیگر در جلسات تقی ارانی و یاران، که به مسائل سیاسی توجه نشان می دادند، حضور می یافت. علوی، در واقع، با هر دو گروه وابستگی تام داشت و ضرورت شرکت در نشست های هر دو گروه را احساس می کرد. با این همه، بعدها راه سیاست را که دکتر ارانی او را بدان کشانده بود بیراهه خواند و در خاطرات خود نوشت: «ارانی زندگی مرا به بیراهه کشاند.»

علوی در سال ۱۳۱۳ مجموعه داستان چمدان را منتشر کرد. این مجموعه دربردارنده شش داستان کوتاه «چمدان»، «قربانی»، «عروس هزار داماد»، «سرباز سربی»، «شیک پوش» و «رقص مرگ است» و به تأثیر از داستان های صادق هدایت نوشته شده است.

علوی در سال ۱۳۱۶، در اوج قدرت رضاشاه، به همراه تقی ارانی و پنجاه و یک نفر دیگر دستگیر و زندانی شد. در همین زمان همسر علوی که اهل آلمان بود به دنبال دشواری هایی که مأموران رضاشاه برای او به وجود آوردند ناگزیر شد درخواست طلاق کند و ایران را ترک گوید. علوی در سال ۱۳۲۰، به دنبال تبعید رضاشاه از زندان آزاد شد.

علوی در سال ۱۳۲۰ رویدادهای زندان را در کتابی با عنوان ورق پاره های زندان که در واقع مجموعه پنج داستان است، به رشته تحریر درآورد و به چاپ رساند.

پنجاه و سه نفر، که یک سال بعد از ورق پاره های زندان نوشته شد، در واقع، خاطرات بزرگ علوی از درون زندان و ماجراهایی است که بر او و هم بندانش گذشته است. علوی در کتاب پنجاه و سه نفر، که، در واقع، بیست و نه فصل به هم پیوسته است، به خصوص به شرح حالات روحی خود و یارانش می پردازد.

بزرگ علوی در ۱۳۳۰ مجموعه داستان نامه‌ها و سال بعد رمان چشم‌هایش را منتشر کرد. علوی در رمان چشم‌هایش با طرح رابطه زنی به نام فرنگیس و استاد ماکان به کندوکاو در اوضاع اجتماعی دوران دیکتاتوری رضاشاه می پردازد.

علوی در فروردین سال ۱۳۳۲ برای درمان بیماری چشم عازم اتریش شد. او در همین سال، به دنبال سرنگونی دکتر مصدق از اتریش به آلمان رفت، به تدریس در دانشگاه پرداخت و در آن جا ماندگار شد و این ماندگاری تا پایان عمر یعنی مدت چهل و سه سال به درازا کشید.

بزرگ علوی، نویسنده نام آور ایران، در 28 بهمن سال 1375، در سن نود و سه سالگی در برلین درگذشت.